Hechting is een onderwerp wat de laatste jaren steeds meer in de bekendheid is gekomen. Toen ik net startte met werken in de hulpverlening was er nog lang niet zoveel over bekend als nu.

Grote kans dat je dit ofwel helemaal niet wilt horen ofwel helemaal omarmt. In het eerste geval wil je helemaal geen relatieproblemen wanneer ze er niet zijn. En wanneer ze er wel zijn is dat alles behalve fijn en wil je er zo snel mogelijk vanaf. Het kan ook zijn dat je er diep genoeg in zit om dit te verwelkomen, dat je hoopt dat dit wat je nu meemaakt echt leidt tot iets wat beter is. Ik heb dat zelf ooit zo ervaren, dat ik echt zo van harte hoopte dat de rotsituatie en bijbehorend gevoel ergens goed voor zouden zijn.

Weet je hoe fijn het is als je bij jezelf signaleert dat je iets niet fijn vindt, maar tegelijkertijd weet wat je eigen verleden hiermee te maken heeft en wat er van de ander is? En dat je dan even diep kunt ademhalen en ook verantwoordelijkheid kunt pakken voor je eigen deel en de rest daar kunt laten? Om vervolgens rustig vanuit dat stuk je uit te spreken? En dit alles in verbinding met jezelf en je partner? Ik dus tegenwoordig wel. En dat voelt zó goed.

Mensen vragen vaak aan me hoe het me gelukt is om weer gelukkig te worden na het overlijden van mijn man, of hoe ik het voor elkaar krijg om alle dingen die op mijn bordje liggen voor elkaar te krijgen. Het algehele beeld is toch wel -dat krijg ik vaak terug- dat ik heel sterk ben. Maar het heeft niet zoveel met sterk zijn te maken en ik ga je vertellen hoe ik denk dat je een nare gebeurtenis of gebeurtenissen niet alleen te boven kunt komen, maar ook kunt transformeren in iets goeds. Ik deel met je wat jou gaat helpen.

“Schrijf je nu helemaal geen blogs meer, Marlene?” Ik weet het niet. Ik schreef de laatste op 29 april 2022 en dat is dus een jaar en 4 maanden geleden. Bob was die dag 2 jaar daarvoor overleden. En ik schreef daar onder andere dit over: “Alles wat ik eerder schreef, dat is nog steeds zo. Misschien dat ik er daarom minder over deel. Het heeft geen nieuwswaarde meer, al is het voor mij wel actueel. Ik snap daarom wel waarom die boeken, waarvan er een hoop in mijn kast staan, over die eerste periode van rouw gaan. Daarna is het niet weg, alleen het verhaal is niet meer nieuw, verrassend en shockerend.” Ik schreef over dit verlies, de impact op mij, onderdelen van rouw die misschien niet altijd zichtbaar waren. Over de struggles van weer een weg vinden als je weduwe wordt op je 39e.

´We zijn 2 jaar verder. Ik ben 2 jaar ouder. Nog steeds een jonge weduwe. Nog steeds een hekel aan het woord, nog steeds een hekel aan die rol. Nog steeds in gesprekken woorden zeggend die eigenlijk te raar zijn. Laatst gebruikte ik bijvoorbeeld het woord ‘reserve-as’. Ik bedoel maar.´⁠ ⁠ Niet direct gepland om wat te schrijven. Toch gedaan en weer eens gebruik gemaakt van de blog. Want 2 jaar ... Maar ja, wat zegt zo'n dag eigenlijk? ⁠